The respondent was charged in the High Court with committing sodomy on his personal assistant (`PW1') when the latter came to deliver documents to him at a condominium. Two days after the incident, PW1 went to Hospital Kuala Lumpur (`HKL') where he lodged a police report and was examined by three doctors who took swabs from his private parts and other areas of his body. The swabs were each put into separate containers, sealed and labelled by one of the three doctors before all the containers were put into a transparent plastic bag (`P27') and handed over to the investigating officer of the case, PW25, the following day. A day after receiving P27, PW25 cut it open, removed the individual containers containing the swabs and put them each into separate envelopes before sending them to a chemist, PW5, at the chemistry department who tested and found semen and sperm cells on four of the swabs. In her report, PW5 said that the DNA profiles found on the swabs belonged to PW1 and another unidentified male person. About 16 days later, after the respondent was detained in a police lock-up cell alone in connection with PW1's police report, the police sent sealed envelopes containing items the respondent had used while in his cell to PW25 who, in turn, sent them to another chemist, PW6, at the chemistry department. After finding that the items contained the respondent's DNA, PW6 compared her results with the tests done by PW5 earlier and found that the DNA profile of the unidentified male in PW5's tests on the swabs matched the respondent's. Finding that the prosecution had proved a prima facie case against the respondent, the trial judge called on the respondent to enter his defence. Although the respondent had given the prosecution advance notice that he would be raising the defence of alibi, that defence was abandoned and the respondent elected to give an unsworn statement from the dock and called seven witnesses to support his case. Among them were two experts, DW2 and DW4, who criticised the alleged deficiencies, and the conclusions made, in the report prepared by the three doctors at HKL as well as the analysis done by PW5 and PW6. According to DW2 and DW4, the way in which the test samples were stored (ie, in a steel cabinet and not in a freezer), the amount of time that elapsed between the alleged sodomy and the DNA testing and the length of time the sperm cells were in PW1's rectum before they were retrieved - all these would have had the cumulative effect of degrading the samples to such an extent that no conclusive DNA profiling could have been made. DW2 even suggested that the samples might have been tampered with and that the respondent's DNA could have been planted. Although the trial judge found the respondent's statement from the dock to be a mere denial of the charge, upon the evidence of DW2 and DW4, the judge concluded that the results of PW5's analysis could not be reconciled with the evidence of DW2 and DW4, such that a reasonable doubt had been raised by the defence on the prosecution's case. The respondent was acquitted and discharged at the end of the trial, thereby prompting the instant appeal.

Held (allowing appeal; setting aside decision of the High Court; convicting and sentencing respondent to five years' jail)

Per Balia Yusof Wahi, Aziah Ali, Mohd Zawawi Salleh JJCA:

(1) The comments and criticisms by DW2 and DW4 pertaining to the evidence of PW5 and PW6 on their analysis and as to the conclusions reached by the three HKL doctors in their report in exh. P22 had no probative value as to cast a reasonable doubt on the prosecution's case. The trial judge erred in concluding that the evidence of DW2 and DW4 showed the possibility of the samples taken from PW1 to have been compromised and the results of the DNA analysis by PW5 to be unsafe to be relied upon. (para 150)

(2) The trial judge failed to consider that PW5's evidence was more credible in the sense that she herself had carried out the various tests and analysis of the samples as opposed to DW2 and DW4 who were mere `arm chair experts' and did not have the benefit of doing the analysis themselves. The evidence of DW2 and DW4 were mere opinion and their conclusions were derived mainly from textbooks and journals, as opposed to the evidence of PW5 and PW6 which was factual and based on their own analysis of the samples. The trial judge had found both PW5 and PW6 to be highly qualified in their area of expertise. (paras 130 & 132)

(3) On the method of analysis, the trial judge accepted that PW5 had conducted the DNA analysis using the latest technique. DW4, on the other hand, last did the DNA analysis in 2004 and his expertise seemed to be limited to the interpretation of results of DNA analysis only. He imparted his knowledge not gained from personally having conducted the test and analysis but by reading a manual on DNA extraction protocol. That being the case, it was understandable why DW4 could not appreciate PW5's explanation of the method of extraction she carried out because he had never personally done the procedure before. (para 131)

(4) The evidence of PW5 clearly showed the deterioration of the samples was not to such an extent as would not permit her to do the DNA profiling. Hence, the finding by PW5 of sperm cells in PW1's anus 56 hours after the sodomy was not unusual. The court had no hesitation in concluding that both PW5 and PW6 were able to obtain perfect DNA profiles which connected the respondent to the offence he was charged with. (para 100)

(5) The contention that PW25 had tampered with the exhibits in P27 was devoid of merit. Tampering and the possibility of tampering with the samples by PW25, and also the allegation of contamination, were not proven. PW25's act of cutting open P27 did not amount to tampering. PW25 had explained that in doing so, he was merely complying with the IGSO and the court, under s. 114(e) of the Evidence Act 1950, could presume that judicial and official acts had been regularly performed. DW2's evidence that the containers bearing the samples were not tamper-proof was merely an opinion he came to after looking at the containers in court. However, under cross-examination, DW2 admitted that he could not say if there had been tampering of the containers. Thus, PW5's testimony that she found no tampering of the containers remained intact. (paras 87, 85, 121, 122 & 123)

(6) In preferring the evidence of DW2 and DW4, the trial judge failed to carry out a critical examination of their evidence and to test it against the whole of the other evidence and the circumstances of the case. The trial judge failed to consider the credibility of their evidence and to give reasons why he preferred their testimony. It was incumbent on the trial judge to have indicated in his judgment that he had undertaken an appraisal and critical evaluation of the evidence, particularly that of DW2 and DW4. Had he undertaken such an exercise, he would, in all certainty, not have mistaken plausibility for veracity. His failure to do so invited appellate intervention. (paras 129, 156 & 157)

(7) The court agreed with the trial judge that the respondent's statement from the dock was a mere denial of the charge. Such denial did not amount to the raising of any doubt whatsoever. A credible defence was one that not only answered the evidence thrown to it by the prosecution but also explained its case. (para 108)

(8) The court was of the opinion that PW1's evidence was unusually convincing. Even if assuming there was no corroboration to support PW1's evidence on the factum of penetration, which was not the case here, it was safe to convict the respondent. There were other ample evidence from which the elements of the charge could be confirmed and proved. (paras 79 & 80)

Bahasa Malaysia Translation Of Headnotes

Responden telah dituduh di Mahkamah Tinggi atas kesalahan melakukan liwat terhadap penolong peribadinya (`PW1') apabila PW1 menghantar beberapa dokumen kepada responden di pangsapurinya. Dua hari selepas kejadian itu, PW1 telah pergi ke Hospital Kuala Lumpur (`HKL') di mana beliau telah membuat satu laporan polis dan diperiksa oleh tiga orang doktor yang telah mengambil swab daripada tempat kemaluannya dan bahagian-bahagian lain dari badannya. Swab-swab tersebut telah dimasukkan ke dalam bekas berasingan, dilekat dan dilabel oleh satu daripada tiga orang doktor tersebut sebelum kesemua bekas-bekas itu dimasukkan ke dalam beg plastik lutsinar (`P27') dan diberi kepada pegawai penyiasat kes, P25, pada keesokan harinya. Sehari selepas menerima P27, PW25 membukanya, mengeluarkan bekas-bekas yang mengandungi swab-swab itu dan memasukkannya ke dalam sampul berasingan sebelum menghantarnya kepada ahli kimia, PW5, di jabatan kimia yang mengkaji dan mendapati air mani dan sel sperma pada keempat-empat swab tersebut. Dalam laporannya, PW5 menyatakan bahawa profil DNA yang dijumpai atas swab-swab itu adalah kepunyaan PW1 dan seorang lagi lelaki yang tidak dikenali. 16 hari kemudian, selepas responden ditahan dalam lokap polis berikutan laporan polis PW1, polis telah menghantar sampul tertutup yang mengandungi item-item barangan yang digunakan oleh responden semasa dalam tahanan kepada PW25 yang telah menghantarnya kepada ahli kimia lain, PW6, di jabatan kimia. Selepas mendapati bahawa item-item itu mengandungi DNA responden, PW6 telah membuat perbezaan hasil ujiannya dengan yang dibuat oleh PW5 sebelum ini dan mendapati bahawa profil DNA lelaki yang tidak dikenali dalam ujian PW5 terhadap swab-swab berpadanan dengan responden. Mendapati bahawa pihak pendakwaan telah membuktikan satu kes prima facie, hakim bicara memanggil responden untuk memasukkan pembelaannya. Walaupun responden telah memberi notis awalan bahawa beliau akan membangkitkan pembelaan alibi, pembelaan tersebut diabaikan dan responden memilih untuk memberi kenyataan tidak bersumpah dari kandang dan memanggil tujuh orang saksi untuk menyokong kesnya. Di antaranya adalah dua orang pakar, DW2 dan DW4, yang telah mengkritik kekurangan dan kesimpulan yang dibuat terhadap laporan daripada tiga orang doktor HKL tersebut dan juga analisa yang dibuat oleh PW5 dan PW6. Mereka berpendapat bahawa cara sampel ujian disimpan (iaitu di dalam kabinet besi dan bukannya dalam penyejuk beku), jumlah masa yang berlalu di antara kejadian liwat yang dituduh dan ujian DNA dan jangka masa sel sperma berada di rektum PW1 sebelum ianya dikeluarkan, secara keseluruhannya mempunyai kesan merendahkan nilai sampel sehingga tiada profil DNA boleh dibuat secara muktamad. DW2 juga mencadang bahawa sampel-sampel tersebut mungkin diusik dan DNA responden sengaja diletakkan di sana. Walaupun hakim bicara mendapati kenyataan responden dari kandang merupakan penafian semata-mata terhadap tuduhan, berdasarkan keterangan DW2 dan DW4, hakim bicara memutuskan bahawa hasil ujian analisa PW5 adalah bertentangan dengan keterangan DW2 dan DW4, sekaligus menyebabkan keraguan munasabah telah dibangkitkan oleh pembelaan atas kes pihak pendakwaan. Responden dilepaskan dan dibebaskan pada akhir perbicaraan, menyebabkan rayuan di sini.

Memutuskan (membenarkan rayuan; mengenepikan keputusan Mahkamah Tinggi; mensabitkan dan menjatuhkan penjara lima tahun terhadap responden)

Oleh Balia Yusof Wahi, Aziah Ali, Mohd Zawawi Salleh HHMR:

(1) Aduan-aduan dan kritik oleh DW2 dan DW4 berkenaan keterangan PW5 dan PW6 atas analisa mereka dan terhadap kesimpulan yang dicapai oleh tiga orang doktor dari HKL itu dalam laporan mereka di eks. P22 tidak mempunyai nilai probatif untuk membangkitkan keraguan munasabah atas kes pendakwaan. Hakim bicara khilaf dalam memutuskan bahawa keterangan DW2 dan DW4 menunjukkan kemungkinan sampel-sampel itu yang diambil daripada PW1 telah dikompromi dan keputusan analisa DNA oleh PW5 tidak selamat untuk disandarkan.

(2) Hakim bicara gagal untuk mempertimbangkan bahawa keterangan PW5 boleh dipercayai di mana beliau sendiri telah menjalankan beberapa ujian dan analisa sampel berbanding dengan DW2 dan DW4 yang merupakan "arm chair experts" dan tidak mempunyai peluang untuk membuat analisa itu. Keterangan DW2 dan DW4 merupakan pandangan samata-mata dan kesimpulan mereka diambil terutamanya daripada buku-buku teks dan jurnal, berbanding dengan keterangan PW5 dan PW6 yang berunsur faktual dan berdasarkan analisa mereka sendiri berkenaan sampel-sampel itu. Hakim bicara mendapati bahawa kedua-dua PW5 dan PW6 mempunyai kelayakan tinggi dalam bidang kepakaran mereka.

(3) Berkenaan kaedah analisa, hakim bicara menerima bahawa PW5 telah menjalankan analisa DNA menggunakan teknik baru. DW4 pula membuat analisa DNA terakhir pada tahun 2004 dan kepakaran beliau dilihat sebagai terhad kepada tafsiran hasil ujian DNA sahaja. Beliau memberi pengetahuannya yang tidak berpunca daripada ujian dan analisa yang dilakukannya secara peribadi tetapi dengan membaca manual protokol pengeluaran DNA. Oleh itu, adalah difahami kenapa DW4 tidak boleh menghargai penjelasan PW5 berkenaan kaedah pengeluaran yang telah dibuat oleh PW5 kerana DW4 tidak pernah menjalankan prosedur itu sebelum ini.

(4) Keterangan PW5 jelas menunjukkan bahawa penyusutan nilai sampel-sampel tidaklah sampai ke tahap yang menghalang beliau dari membuat profil DNA. Oleh itu, penemuan PW5 berkenaan sel-sel sperma dalam dubur PW1 56 jam selepas kejadian liwat bukannya sesuatu yang luar biasa. Mahkamah tidak mempunyai sebarang keraguan untuk memutuskan bahawa kedua-dua PW5 dan PW6 dapat memberi profil DNA terbaik bagi mengaitkan responden dengan kesalahan yang beliau telah dipertuduhkan.

(5) Hujah bahawa PW25 telah mengusik ekshibit-ekshibit dalam P27 tidak bermerit. Usikan dan kemungkinan usikan sampel-sampel oleh PW25, dan juga tuduhan pencemaran, tidak dibuktikan. Tindakan PW25 membuka P27 tidak berjumlah kepada usikan. PW25 memberi penjelasan bahawa dalam membuat begitu, beliau mematuhi IGSO, dan mahkamah, di bawah s. 114(e) Akta Keterangan 1950, boleh menganggap bahawa tindakan kehakiman dan rasmi telahpun dijalankan dengan teraturnya. Keterangan DW2 bahawa bekas-bekas yang mempunyai sampel tidak selamat daripada usikan hanya merupakan pandangannya apabila beliau melihat bekas-bekas itu di mahkamah. Walau bagaimanapun, semasa pemeriksaan balas, DW2 mengaku bahawa beliau tidak boleh berkata sama ada terdapat usikan pada bekas-bekas itu. Berdasarkan itu, keterangan PW5 yang beliau mendapati bahawa tiada usikan pada bekas-bekas itu masih utuh.

(6) Dalam memilih keterangan DW2 dan DW4, hakim bicara gagal menjalankan pemeriksaan kritikal atas keterangan mereka dan mengujinya terhadap keseluruhan keterangan lain dan keadaan kes. Hakim bicara gagal mempertimbangkan kredibiliti keterangan mereka dan memberi alasan kenapa beliau memilih keterangan mereka. Hakim bicara sepatutnya menyatakan dalam penghakimannya bahawa beliau telah membuat penilaian kritikal terhadap keterangan, terutamanya keterangan DW2 dan DW4. Jika beliau telah membuat sedemikian, beliau mungkin, dalam semua kemungkinan, tidak tersalah anggap kemunasabahan bagi kebenaran. Kegagalan beliau telah mewajarkan campur tangan rayuan.

(7) Mahkamah bersetuju dengan hakim bicara bahawa kenyataan responden dari kandang merupakan penafian semata-mata. Penafian sedemikian tidak membangkitkan sebarang keraguan. Pembelaan kredibel bukan sahaja menjawab keterangan yang dikemukakan kepadanya oleh pihak pendakwaan tetapi turut menjelaskan kesnya.

(8) Mahkamah berpendapat bahawa keterangan PW1 boleh diterima. Walaupun diandaikan bahawa tiada sokongan kepada keterangan PW1 atas fakta kemasukan kemaluan, yang bukannya kes di sini, ia adalah selamat untuk mensabitkan responden. Terdapat keterangan lain di mana unsur-unsur tuduhan boleh disahkan dan dibuktikan.

Case(s) referred to:

Aziz Muhamad Din v. PP [1997] 1 BLJ 523; [1997] 1 CLJ Supp 523 HC (refd)

Chiu Nang Hong v. PP [1964] 1 LNS 24 PC (refd)

Clarke v. Edinburgh and District Tramways Co Ltd [1919] SC (HL) 35 (refd)

Dato' Mokhtar Hashim & Anor v. PP [1983] 2 CLJ 10; [1983] CLJ Rep 101 FC (refd)

Dato' Seri Anwar Ibrahim v. PP & Another Appeal [2004] 3 CLJ 737 FC (refd)

Din v. PP [1964] 1 LNS 33 FC (refd)

Dr Rajesh Talwar & Anor v. Central Bureau of Investigation 2013 (82) ACC 303 (refd)

Dr Shanmuganathan v. Periasamy Sithambaram Pillai [1997] 2 CLJ 153 FC (refd)

Goh Ah Yew v. PP [1948] 1 LNS 13 HC (refd)

Hanafi Mat Hassan v. PP [2006] 3 CLJ 269 CA (refd)

Herchun Singh & Ors v. PP [1969] 1 LNS 52 FC (refd)

Illian & Anor v. PP [1988] 1 LNS 139 (refd)

K Gopal Reddy v. State of Andhra Pradesh 1979 AIR 387 (refd)

Kandasami Kaliappa Gounder v. Mohd Mustafa Seeni Mohd [1983] 2 CLJ 55; [1983] CLJ 7 (Rep) PC (refd)

Kuruma v. R [1955] AC 197 (refd)

Lai Kim Hon & Ors v. PP [1980] 1 LNS 197 FC (refd)

Lee Ing Chin & Ors v. Gan Yook Chin & Anor [2003] 2 CLJ 19 CA (refd)

Liew Kaling & Ors v. PP [1960] 1 LNS 60 (refd)

Miller v. Minister of Pensions [1947] 2 All ER 372 (refd)

Ms Robert Charles Bropho v. The State of Western Australia [2007] WAOC 77 (refd)

Muniandy & Ors v. PP [1966] 1 LNS 110 FC (refd)

Munusamy Vengadasalam v. PP [1987] 1 CLJ 250; [1987] CLJ (Rep) 221 SC (refd)

Murugiah v. PP [1940] 1 LNS 59 HC (refd)

Norman John Rose 69 A Crim R 1 (refd)

Ong Chan Tow v. Regina [1963] 1 LNS 88 HC (refd)

Piara Singh & Ors v. State of Punjab [1977] AIR SC 2274 (refd)

Powell and Wife v. Streathem Manor Nursing Home [1935] AC 243 (refd)

PP lwn. Mohamad Malek Ridhzuan Che Hassan [2013] 8 CLJ 359 CA (refd)

PP v Mardai [1949] 1 LNS 65 HC (refd)

PP v. Karim Othman [1994] 2 CLJ 826 HC (refd)

PP v. Lam San [1991] 3 CLJ 2410; [1991] 1 CLJ (Rep) 391 SC (refd)

PP v. Loo Seng Yip [2004] 8 CLJ 496 HC (refd)

PP v. Mohammed Liton Mohammed Sayeed Mallik [2008] 1 SLR 601 (foll)

Punjab Singh v. State of Haryana [1984] AIR SC 1233 (refd)

R v. Butler [2001] QCA 385 (refd)

R v. Dunn & O'Sullivan [1922] 17 Cri App R 12 (refd)

State of Kerala v. Kurissum Mottil Antony [2007] AIR SCW 1509 (refd)

State of Maharashtra v. Chandraprakash Kewalchand Jain [1990] AIR SC 658 (refd)

State of Punjab v. Rameshwar Dass [1975] Cri LJ 1630 (refd)

State of Rajasthan v. Hanuman AIR [2001] SC 282 (refd)

States & Others v. Jyotish Prasad & Others LNIND 2009 DEL 799 (refd)

Tindok Besar Estate Sdn Bhd v. Tinjar Co [1979] 1 LNS 119 FC (refd)

Legislation referred to:

Criminal Procedure Code, ss. 307(iii), 402A

Emergency (Essential Powers) Ordinance No. 22 of 1970, s. 2(1)

Evidence Act 1950, s. 114(e), (g)

Penal Code, ss. 195, 377B

Other source(s) referred to:

Forensic Science In Criminal Investigation & Trials, 4th edn, p 1118

Jane Moira Taupin, Introduction to Forensic DNA Evidence For Criminal Justice Professionals, CRC Press, p 18

Counsel:

For the prosecution - Muhammad Shafee Abdullah (Mohamad Hanafiah Zakaria & Noorin Badaruddin with him); DPPs

For the respondent - Karpal Singh (Ram Karpal Singh, Sangeet Kaur Deo, Zaleha Al-Hayat & Jeremy Vinesh Anthony with him); M/s Karpal Singh & Co

[Appeal from High Court, Kuala Lumpur; Criminal Trial No: 45-9-2009]

Reported by Amutha Suppayah

On 30 November 1983, the respondent's (`plaintiff') father converted to Islam together with his wife and five children, including the plaintiff, who was then one year and three months old. Pursuant to their conversion, the plaintiff's parents affirmed a statutory declaration to that effect and the conversion was subsequently registered with Majlis Agama Islam dan Adat Resam Melayu Pahang pursuant to which a certificate of conversion was issued to the plaintiff's parents. However, the certificate of conversion to Islam in respect of the plaintiff and her siblings were never issued until 1989, when the certificate of conversion to Islam was issued by Kadi Bandaraya Pulau Pinang. On 23 December 2009, the plaintiff instituted an action against the defendants in the High Court, inter alia, for the declarations and orders that: (i) the defendants had wrongfully and unlawfully subjected the plaintiff to undergo a religious conversion process at the age of seven years old in 1989; (ii) the Sijil Akuan Masuk Islam dated 28 December 1989 executed by the plaintiff was ineffective, null and void ab initio; and (iii) the Director General of the National Registration Department be ordered and directed to immediately take all the necessary actions to rectify (and amend, if necessary) its record pertaining to the plaintiff, by reinstating the plaintiff's original Indian name in the plaintiff's identity card and to delete the word `Islam' from the same. The defendants filed separate applications pursuant to O. 18 r. 19(1)(a), (b), (c) and (d) of the Rules of the High Court 1980 to strike out the plaintiff's originating summons. The High Court allowed the defendants' applications and the plaintiff's action was struck out. On appeal, the only issue raised for the determination by the Court of Appeal was whether or not the subject matter of the plaintiff's action fell within the exclusive jurisdiction of the Penang Syariah High Court. The Court of Appeal, in allowing the plaintiff's appeal, ordered the plaintiff's originating summons be converted to a writ and directed the matter be reverted to the High Court to be tried. The Court of Appeal, in its grounds, held that the legal burden was on the defendants to satisfy the court that the subject matter of the action was such that it fell exclusively within the jurisdiction of the Syariah High Court of Penang since it was the defendants who were making the striking out applications and that the defendants had not discharged the legal burden. The questions posed for the court's determination in this appeal were: (i) whether the civil or Syariah Court had the jurisdiction to determine whether a person professes Islam or not; and (ii) what are the matters that fall within the jurisdiction of the Syariah Court.

Per Arifin Zakaria CJ delivering the judgment of the court:

(1) Article 121A of the Federal Constitution (`the Constitution') clearly provided that the civil court shall have no jurisdiction on any matter falling within the jurisdiction of the Syariah Court. The matters that fall within the jurisdiction of the Syariah Court were as provided under art. 74 of the Constitution, among others, matters falling within the State List in the Ninth Schedule which are Islamic law, personal and family law of person professing the religion of Islam. (paras 16-18)

(2) It is settled law that the question of whether a person is a Muslim or not is a matter falling under the exclusive jurisdiction of the Syariah Court. It would be highly inappropriate for the civil court, which lacks jurisdiction pursuant to art. 121A, to determine the validity of the conversion of any person to the religion of Islam as this is strictly a religious issue. Therefore, the question of the plaintiff's conversion in 1983 fell within the exclusive jurisdiction of the Syariah Court. (paras 22, 27 & 33)

(3) It was not disputed that the plaintiff's parents converted to Islam in 1983 together with the plaintiff and her siblings. This was supported by the statutory declaration of the late father. Under the law, the religion of a minor was determined by the parent or guardian as found in the provisions of art. 12(3) and (4) of the Constitution read together with provisions of the Guardianship of Infants Act 1961. Therefore, the father had the right in 1983 to determine the religion of the plaintiff as she was then a minor, aged one year and three months. (paras 22 & 23)

(4) The Court of Appeal arrived at its decision that the plaintiff was never a Muslim and for that reason the plaintiff's conversion in 1989 by the defendants was unlawful, on the premise that the plaintiff was of the Hindu faith and had never embraced Islam prior to 1989. The Court of Appeal had completely ignored the fact that the plaintiff had been converted to Islam together with her father in 1983, a fact which had never been challenged by the plaintiff. (paras 28 & 29)

(5) Although the learned High Court Judge had rightly struck out the plaintiff's application, the learned judge had erred in holding that the plaintiff was already a Muslim in 1989 because of the conversion which was alleged to have taken place in 1983. The matter of conversion of the plaintiff together with her father in 1983 ought to be determined first by the Syariah Court before the issue of the alleged conversion in 1989 could be appropriately determined by the civil court. Hence, the High Court judge had pre-judged the issue of the plaintiff's conversion when it was not for the learned judge to determine the validity of the conversion in 1983. (paras 31 & 32)

Bahasa Malaysia Translation Of Headnotes

Pada 30 November 1983, bapa responden (`plaintif') memeluk Islam bersama-sama dengan isteri dan lima orang anaknya, termasuk plaintif, yang pada ketika itu berusia satu tahun dan tiga bulan. Berikutan penukaran agama mereka, ibu bapa plaintif mengikrarkan akuan bersumpah bagi perkara itu dan penukaran agama tersebut kemudian telah didaftarkan dengan Majlis Agama Islam dan Adat Resam Melayu Pahang yang menurutnya sijil penukaran agama dikeluarkan kepada ibu bapa plaintif. Walau bagaimanapun, sijil kemasukan Islam bagi plaintif dan adik beradiknya tidak dikeluarkan sehingga pada 1989, apabila sijil kemasukan Islam dikeluarkan oleh Kadi Bandaraya Pulau Pinang. Pada 23 Disember 2009, plaintif memulakan tindakan terhadap defendan-defendan di Mahkamah Tinggi, antara lain, bagi deklarasi dan perintah bahawa: (i) defendan-defendan telah secara salah dan tidak sah mengakibatkan plaintif melalui proses penukaran agama pada usia tujuh tahun dalam tahun 1989; (ii) Sijil Akuan Masuk Islam bertarikh 28 Disember 1989 yang ditandatangani oleh plaintif tidak mempunyai kesan, tidak sah dan batal ab initio; dan (iii) Ketua Pengarah Jabatan Pendaftaran Negara diperintahkan dan diarahkan untuk mengambil segala tindakan segera untuk membetulkan (dan meminda, jika perlu) rekodnya berkaitan dengan plaintif, dengan memasukkan semula nama India asal plaintif ke dalam kad pengenalan plaintif dan memadamkan perkataan `Islam' daripadanya. Defendan-defendan memfailkan permohonan-permohonan berasingan berikutan A. 18 k. 19(1)(a), (b), (c) dan (d) Kaedah-Kaedah Mahkamah Tinggi 1980 untuk membatalkan saman pemula plaintif. Mahkamah Tinggi membenarkan permohonan defendan-defendan dan tindakan plaintif dibatalkan. Atas rayuan, satu-satunya isu yang dibangkitkan untuk diputuskan oleh Mahkamah Rayuan adalah sama ada atau tidak perkara tindakan plaintif terangkum dalam bidang kuasa eksklusif Mahkamah Syariah Pulau Pinang. Mahkamah Rayuan dalam membenarkan rayuan plaintif, memerintahkan saman pemula plaintif ditukar kepada writ dan mengarahkan perkara tersebut dikembalikan ke Mahkamah Tinggi untuk dibicarakan. Mahkamah Rayuan, dalam alasannya, memutuskan bahawa beban dari segi undang-undang adalah pada defendan-defendan untuk memuaskan mahkamah bahawa perkara tindakan adalah bahawa jika ia terangkum secara eksklusif dalam bidang kuasa Mahkamah Tinggi Syariah Pulau Pinang kerana defendan-defendan yang membuat permohonan-permohonan pembatalan tersebut dan defendan-defendan tidak melepaskan beban undang-undang tersebut. Persoalan yang dikemukakan untuk pertimbangan mahkamah dalam rayuan ini adalah: (i) sama ada mahkamah sivil atau Syariah yang mempunyai bidang kuasa untuk menentukan sama ada seseorang itu beragama Islam atau tidak; dan (ii) apakah perkara-perkara yang terangkum dalam bidang kuasa Mahkamah Syariah.

Diputuskan (membenarkan rayuan-rayuan dengan kos; mengenepikan perintah-perintah Mahkamah Rayuan)

Oleh Arifin Zakaria KHN menyampaikan penghakiman mahkamah:

(1) Perkara 121A Perlembagaan Persekutuan (`Perlembagaan') jelas memperuntukkan bahawa mahkamah sivil tidak mempunyai bidang kuasa berkaitan apa-apa perkara yang terangkum dalam bidang kuasa Mahkamah Syariah. Perkara-perkara yang termasuk dalam bidang kuasa Mahkamah Syariah adalah seperti yang diperuntukkan di bawah per. 74 Perlembagaan, antara lain, perkara-perkara yang terangkum dalam Senarai Negeri dalam Jadual Kesembilan yang adalah undang-undang Islam, peribadi dan undang-undang keluarga bagi seseorang yang beragama Islam.

(2) Adalah undang-undang matan bahawa persoalan sama ada seseorang beragama Islam atau tidak merupakan perkara yang terangkum dalam bidang kuasa eksklusif Mahkamah Syariah. Adalah tidak wajar sama sekali bagi mahkamah sivil, yang tidak mempunyai bidang kuasa berikutan perkara 121A, untuk menentukan kesahan kemasukan seseorang ke dalam agama Islam kerana ia adalah secara ketat isu keagamaan. Oleh itu, persoalan mengenai kemasukan Islam oleh plaintif dalam tahun 1983 terangkum dalam bidang kuasa eksklusif Mahkamah Syariah.

(3) Tidak dipertikaikan bahawa ibu bapa plaintif memeluk agama Islam pada tahun 1983 bersama-sama dengan plaintif dan adik beradiknya. Ini disokong oleh akuan bersumpah arwah ayahnya. Di bawah undang-undang, agama seseorang yang di bawah umur ditentukan oleh ibu bapa atau penjaga seperti terkandung dalam peruntukan-peruntukan per. 12(3) dan (4) Perlembagaan dibaca bersama dengan peruntukan Akta Penjagaan Budak 1961. Oleh itu, bapanya mempunyai hak pada tahun 1983 untuk menentukan agama plaintif kerana dia masih di bawah umur pada masa itu, berusia satu tahun dan tiga bulan.

(4) Mahkamah Rayuan mencapai keputusannya bahawa plaintif tidak pernah memeluk Islam dan bagi tujuan tersebut, penukaran agama plaintif pada 1989 oleh defendan-defendan adalah tidak sah, atas dasar bahawa plaintif beragama Hindu dan tidak pernah memeluk Islam sebelum 1989. Mahkamah Rayuan tidak mengendahkan sama sekali bahawa plaintif telah dimasukkan ke dalam Islam bersama-sama dengan bapanya pada tahun 1983, satu fakta yang tidak pernah dicabar oleh plaintif.

(5) Walaupun yang arif Hakim Mahkamah Tinggi telah dengan betul membatalkan permohonan plaintif, yang arif hakim juga telah terkhilaf dalam memutuskan bahawa plaintif telah pun memeluk Islam pada 1989 disebabkan oleh kemasukan Islam yang dikatakan telah berlaku pada tahun 1983. Perkara kemasukan Islam plaintif bersama dengan bapanya pada tahun 1983 perlu diputuskan dahulu oleh Mahkamah Syariah sebelum isu kemasukan Islam pada tahun 1989 boleh diputuskan sewajarnya oleh mahkamah sivil. Dengan itu, Hakim Mahkamah Tinggi telah membuat penghakiman terlebih dahulu isu kemasukan Islam plaintif apabila bukan tugas hakim untuk menentukan kesahan kemasukan Islam pada tahun 1983.

Case(s) referred to:

James v. Kerajaan Malaysia [2009] 1 LNS 1791 HC (refd)

Lina Joy lwn. Majlis Agama Islam Wilayah Persekutuan & Yang Lain [2007] 3 CLJ 557 FC (refd)

Soon Singh Bikar Singh v. Pertubuhan Kebajikan Islam Malaysia (PERKIM) Kedah & Anor [1999] 2 CLJ 5 FC (foll)

Sukma Darmawan Sasmitaat Madja v. Ketua Pengarah Penjara Malaysia & Anor [1999] 1 CLJ 481 CA (foll)

Teoh Eng Huat v. The Kadhi of Pasir Mas, Kelantan & Anor [1990] 2 CLJ 11 SC (refd)

Legislation referred to:

Federal Constitution, arts. 12(3), (4), 74, 121(1A)

Rules of the High Court 1980, O. 18 r. 19(1)(a), (b), (c), (d)

(Civil Appeal No: 01-8-04-2013 (P))

Counsel:

For the appellant - Tuan Zubaidah Tuan Muda (Zati Farahiyah A Halim with her); M/s Nik Saghir & Ismail

For the respondent - Gooi Hock Seng; M/s Gooi & Assocs

(Civil Appeal No: 01-9-04-2013(P))

For the appellant - Jannu Babjan (Noor Asyimah Ramli & Siti Azizah Mulian with her); M/s Noor Asyimah & Assocs

For the respondent - Gooi Hock Seng; M/s Gooi & Assocs

[Editor's note: For the Court of Appeal judgment, please see Siti Hasnah Vangarama Abdullah v. Tun Dr Mahathir Mohamad (As The President of PERKIM) & Ors [2012] 7 CLJ 845.]

Reported by S Barathi

Tertuduh (`OKT') telah dihadapkan ke Mahkamah Sesyen dengan tiga pertuduhan pindaan bagi kesalahan menipu di bawah s. 420 Kanun Keseksaan. OKT dikatakan telah menipu satu Dato' M Azmi Md Amin (`SP1') dengan memperdayakan beliau untuk mempercayai bahawa OKT adalah seorang pengurus pelabur yang dilantik oleh MIG Bank, Switzerland dengan kelulusan Bank Negara Malaysia (`BNM') dan dengan curangnya mendorong SP1 menyerahkan wang sebanyak RM500,000 pada 12 November 2010, RM300,000 pada 24 Mac 2011 dan RM400,000 pada 30 Mac 2011 sebagai modal usahasama pelaburan bagi skim Spot off Foreign Currency (Islamic Forex Trading) (`FOREX'). Menurut SP1, OKT telah mencadangkan kepada SP1 untuk membuat pelaburan sebanyak RM3 juta dengannya dan telah meyakinkan SP1 bahawa pelaburan yang dibuat akan membawa pulangan yang tinggi. Akhirnya, SP1 tergoda dengan tawaran OKT. Tetapi, apabila SP1 tidak mendapat bayaran lumayan yang dijanjikan, SP1 mula ragu dengan OKT. Pada 16 Ogos 2011, SP1 telah membuat laporan polis dan siasatan lanjut telah dijalankan terhadap OKT. Dalam siasatan tersebut, terdapat kesahan bahawa OKT bukan seorang peniaga yang dibenarkan untuk mengendalikan transaksi FOREX. Di dalam pembelaannya, OKT menafikan dia mendorong SP1 membuat pelaburan dengannya melalui jalan pemerdayaan dan mendakwa dia tidak berniat untuk menipu SP1. OKT juga menafikan bahawa dia telah memberitahu SP1 bahawa dia memiliki lesen perniagaan FOREX daripada BNM. Isu-isu yang dibangkitkan untuk pertimbangan adalah (i) sama ada SP1 menyerahkan harta, yakni wang sepertimana di dalam ketiga-tiga pertuduhan kepada OKT; (ii) sama ada OKT telah mendorong SP1 untuk menyerahkan wang tersebut; (iii) sama ada SP1 terdorong menyerahkan wang tersebut akibat pemerdayaan yang dilakukan oleh OKT; (iv) sama ada OKT bertindak secara curang di dalam mendorong SP1 untuk menyerahkan wang tersebut kepada OKT; dan (v) sama ada SP1 mengalami kerugian atau kecelakaan akibat penipuan OKT.

(1) Tidak dipertikaikan bahawa OKT telah menerima wang sebagaimana pertuduhan-pertuduhan tersebut daripada SP1. Dalam usaha OKT untuk meyakinkan SP1 untuk menyertai skim pelaburan yang dijalankannya, OKT telah menunjukkan surat kelulusan kononnya dikeluarkan oleh BNM. OKT juga telah memberitahu SP1 bahawa terdapat satu yayasan di Selangor bersama dengan pengarahnya telah menyertai skim pelaburan yang dijalankan dengan MIG Bank. Ditunjukkan juga kemewahan yang OKT ada, kononnya dibeli secara tunai hasil pelaburan kepada SP1 untuk mendorong SP1 menyertai skim pelaburan FOREX tersebut. Oleh itu, terdapat dorongan yang dibuat oleh OKT ke atas SP1. (perenggan 66-69)

(2) Tindakan OKT menunjukkan surat kelulusan berlogo BNM kepada SP1 adalah pemerdayaan yang dilakukan oleh OKT ke atas SP1 untuk mempercayai skim pelaburan FOREX. Ternyata, daripada keterangan SP1 dan SP2, kelulusan sedemikian langsung tidak wujud. Terdapat niat jelas OKT untuk melakukan penipuan. Niat OKT untuk melakukan penipuan ke atas SP1 juga boleh dilihat daripada perbuatan OKT menyerahkan tiga keping cek kepada SP1, yang kononnya diberikan sebagai bayaran balik hasil pelaburan SP1. Namun, cek-cek tersebut gagal ditunaikan. Tingkahlaku tersebut membolehkan mahkamah membuat inferens yang munasabah mengenai kebersalahan OKT. OKT juga telah menjamin keuntungan yang besar tanpa risiko kepada SP1 walaupun skim pelaburan merupakan satu transaksi kewangan yang penuh risiko. Janji-janji manis itu dibuat oleh OKT untuk memperdayakan SP1 menyerahkan wang kepadanya. (perenggan 45 & 46)

(3) Seksyen 24 Kanun Keseksaan memperuntukkan bahawa sesiapa yang membuat apa-apa dengan tujuan menyebabkan keuntungan salah kepada seseorang atau kehilangan salah kepada seseorang yang lain tidak kira sama ada perbuatan itu menyebabkan kehilangan salah atau keuntungan salah sebenar, adalah dikatakan membuat perkara itu "dengan curang." Di dalam kes ini, jaminan yang dibuat oleh OKT berkenaan keuntungan yang besar adalah hampa belaka. OKT telah mendapat keuntungan salah dan SP1 pula telah mengalami kerugian secara salah. Jelaslah bahawa apa yang berlaku adalah kesalahan jenayah menipu. (perenggan 47)

(4) SP1 adalah seorang ahli perniagaan dan bukannya orang yang tidak mahir di dalam selok belok perniagaan. Ia sudah pasti tidak mudah untuk SP1 melepaskan wang kepada orang lain untuk membuat pelaburan bagi pihaknya, apa lagi di dalam bidang yang SP1 sendiri tidak mempunyai pengetahuan. Berdasarkan latar belakang itu, adalah menjadi penemuan mahkamah ini bahawa amat mustahil untuk SP1 dengan begitu mudah menyerahkan wang yang besarnya kepada OKT, jika tidak diyakin dan didorong dengan bukti bertulis bahawa skim pelaburan FOREX yang ingin disertai melalui OKT itu diluluskan oleh pihak berkuasa yang berkenaan, iaitu BNM. Mahkamah ini membuat penemuan fakta bahawa OKT ada menunjukkan surat kelulusan yang kononnya dikeluarkan oleh BNM untuk membenarkan OKT menjalankan perniagaan FOREX. Tanpa surat kelulusan tersebut, SP1 tidak mudah terpedaya untuk melepaskan wang yang berjumlah RM1.2 juta. Tindakan OKT jelas memperlihatkan hasratnya untuk memperdayakan SP1. (perenggan 41 & 42)

(5) Pihak pendakwaan telah membuktikan kesemua pertuduhan tersebut terhadap OKT sehingga melampaui keraguan munasabah. Dengan ini, OKT didapati bersalah dan disabitkan untuk ketiga-tiga pertuduhan pindaan yang dihadapinya. Meskipun OKT mempunyai rekod yang bersih dan memohon maaf, keadaan tersebut perlu ditimbang bersama dengan polisi awam. Polisi awam berkehendakan kesalahan yang boleh menjejaskan cara menjalankan perniagaan dan ekonomi negara diberi hukuman yang menggambarkan hasrat masyarakat. Dengan itu, OKT telah dijatuhkan hukuman penjara selama setahun bagi setiap pertuduhan masing-masing bermula dari tarikh sabitan. Kesemua hukuman penjara diperintahkan berjalan secara serentak. OKT terlepas daripada hukuman sebatan kerana s. 289(1) Kanun Tatacara Jenayah melarang hukuman sebat dijatuhkan ke atas seorang perempuan. (perenggan 2 & 76)

Kes-kes yang dirujuk:

Loh Liang Gun v. PP [2007] 4 CLJ 467 CA (dirujuk)

Looi Kow Chai & Anor v. PP [2003] 1 CLJ 734 CA (dirujuk)

Mohd Jalani Saliman & Anor v. PP [1998] 1 CLJ 123 HC (dirujuk)

PP v. Mohd Radzi Abu Bakar [2006] 1 CLJ 457 FC (dirujuk)

Roslan @ Rosli Abdullah v. PP [2009] 1 LNS 875 CA (dirujuk)

Sawarn Singh Mehar Singh lwn. PP [2013] 1 LNS 35 HC (dirujuk)

Perundangan yang dirujuk:

Criminal Procedure Code, ss. 173(h), 289(a)

Evidence Act 1950, s. 8

Penal Code, ss. 24, 420

Kaunsel:

Bagi pihak pendakwaan - Faten Hadni TPR

Bagi pihak tertuduh - Amir Asree Meor Nordin; T/n Zainul Rijal Talha & Amir (setakat kes pendakwaan) (OKT bertindak mewakili diri sendiri semasa kes pembelaan)

Dilaporkan oleh Suhainah Wahiduddin